Po spektakularnym sukcesie misji Artemis I, po co czekać dwa lata z dala od pojawienia się?

Uruchomienie misji Artemis I w połowie listopada było niesamowite, a sonda kosmiczna Orion NASA działa od tego czasu niemal bezbłędnie. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z oczekiwaniami — a nie ma powodu sądzić, że tak się nie stanie — Orion będzie pluskał się w spokojnych morzach u wybrzeży Kalifornii w ten weekend.

Ta misja eksploracyjna dostarczyła olśniewających zdjęć Ziemi i Księżyca i dała obietnicę, że ludzie wkrótce znów będą latać w przestrzeń kosmiczną. Więc pytanie do NASA brzmi: kiedy możemy spodziewać się powrotu?

Realistycznie rzecz biorąc, kontynuacja Artemidy I jest prawdopodobnie za co najmniej dwa lata. Najprawdopodobniej misja Artemis II nie odbędzie się przed początkiem 2025 roku, chociaż NASA nie traci nadziei na wystrzelenie ludzi w przestrzeń kosmiczną w 2024 roku.

Może się to wydawać dziwne, że jest tak długa przerwa. W końcu swoim listopadowym lotem rakieta Space Launch System udowodniła, że ​​jest to możliwe. A jeśli Orion bezpiecznie powróci na Ziemię, potwierdzi obliczenia inżynierów, którzy zaprojektowali i zbudowali jego osłonę termiczną. Czy ukończenie budowy drugiej rakiety i statku kosmicznego oraz pełna certyfikacja systemów podtrzymywania życia w Orionie powinno zająć więcej niż dwa lata?

Krótka odpowiedź brzmi: nie, a powód długiej przerwy jest trochę głupi. Wszystko sprowadza się do decyzji podjętej około ośmiu lat temu, aby wypełnić lukę budżetową w wysokości 100 milionów dolarów w programie Orion. W wyniku łańcucha zdarzeń, które nastąpiły po tej decyzji, jest mało prawdopodobne, aby Artemis II mógł latać przed 2025 r. ze względu na osiem stosunkowo małych komputerów pokładowych.

„Przykro mi mówić, że tym razem to Orion nas powstrzymuje” — powiedział w wywiadzie Mark Keracisch, który był kierownikiem programu Orion w NASA, kiedy zapadła decyzja. „Ale ja mówię o plecach. To część mojego dziedzictwa”.

Dawno temu, przy odległym budżecie

Około ośmiu lat temu najwyżsi urzędnicy NASA i główny wykonawca Oriona, firma Lockheed Martin, musieli wypełnić lukę budżetową. W tamtym czasie NASA wydawała 1,2 miliarda dolarów rocznie na rozwój statku kosmicznego Orion, a mimo postępów w projektowaniu nadal istniały wyzwania.

Plany eksploracyjne NASA w tamtym czasie zasadniczo różniły się od dzisiejszego programu Artemis. Nominalnie agencja budowała rakietę Orion i rakietę SLS w ramach „podróży na Marsa”. Ale nie było jasnego planu, jak się tam dostać, i nie było dobrze zdefiniowanych misji dla lotu Oriona.

Jedną z głównych różnic jest to, że NASA planowała wystrzelenie oryginalnej wersji rakiety SLS, znanej jako „Block 1”, tylko raz. Po tej początkowej misji agencja planowała ulepszyć górny stopień rakiety, tworząc wersję rakiety znaną jako Block 1B. Ponieważ ten wariant był dłuższy i mocniejszy niż Block 1, wymagał poważnych modyfikacji wieży startowej pocisku. Inżynierowie NASA oszacowali, że ukończenie i przetestowanie przebudowanej wieży zajmie około trzech lat pracy po pierwszym uruchomieniu SLS.

Wydawało się więc prawdopodobne, że planiści Oriona mogli ponownie wykorzystać niektóre komponenty z pierwszego lotu ich statku kosmicznego podczas drugiego lotu. W szczególności skupili się na grupie ponad dwudziestu „pudełek” awioniki, które są częścią systemu elektronicznego zasilającego systemy komunikacji, nawigacji, wyświetlania i sterowania lotem Oriona. Oszacowali, że ponowna certyfikacja sprzętu lotniczego zajmie około dwóch lat.

Dzięki temu, że nie trzeba było budować dwóch tuzinów skrzynek awioniki na drugi lot Oriona, program zamknął lukę budżetową w wysokości 100 milionów dolarów. Zgodnie z harmonogramem będą mieli około roku wolnego czasu na prace przy wieży startowej.

„To była tylko decyzja budżetowa” – powiedział Keracic. „Daty premiery były wtedy bardzo różne”.