Peter, młodszy z ich dwóch synów, chodził do prywatnych szkół, gdzie był zastraszany i nieszczęśliwy. Zdobył miejsce na Uniwersytecie Oksfordzkim w wieku 16 lat.
W wieku siedmiu lat Peter wystawił czterogodzinną wersję „Hamleta” dla swoich rodziców w teatrze gier, reklamując sztukę jako „B. Brooke i W. Shakespeare” i sam wypowiadał wszystkie role. Rzadko jednak chodził do teatru jako chłopiec, uważając to za „ponury i umierający wstęp do kina”, jak później mówił, i aspirując do zostania reżyserem filmowym. Był bliski wydalenia z Oksfordu po zaniedbaniu studiów w University Film Society, które założył w 1943 roku.
Po ukończeniu studiów pracował w firmie specjalizującej się w branży reklamy komercyjnej. Ale jego biznes zakończył się hańbą po tym, jak wypuścił reklamę proszku do prania w stylu „Obywatela Kane’a”.
Jego uniwersyteckie przedstawienie „Doktora Fausta” Marlowe’a, wystawione w małym teatrze w Londynie, zebrało 17 funtów na Fundusz Pomocy dla Rosji. A w 1945 roku, także na obrzeżach Londynu, wyreżyserował The Infernal Machine Cocteau i The Barrettes of Wimpool Street Rudolpha Bessera.
To zaowocowało zaproszeniem pana Brooke’a na tournée po produkcji George’a Bernarda Shawa „Pygmalion” dla armii brytyjskiej i zwróciło uwagę pana Jacksona, który założył i wyreżyserował prestiżowy Birmingham Repertory Theatre. Tam pan Brooke z powodzeniem wyreżyserował „Man and Superman” Shawa i „King John” Shakespeare’a. Utworzyła również stowarzyszenie zawodowe z Paweł Scofield, który miał główne role w obu teatrach. Kiedy Jackson przejął Stratford Summer Festival w 1946 roku, zabrał ze sobą dwóch mężczyzn.
Wyszukiwanie „Nataszy”
Kiedy miał dwanaście lat, pan Brooke zakochał się w bohaterce „Wojny i pokoju” i postanowił poślubić kobietę o imieniu Natasza. „Więc tak się stało” on napisał W swoich wspomnieniach „Nici czasu” (1998). W 1951 ożenił się z aktorką Natashą Barry. Oprócz syna Simone, dokumentalisty, mieli córkę Irinę, reżyserkę teatralną.
