Kometa 12P/Pons-Brooks – znana również jako „Diabelska Kometa” i „Matka Smoków” – jest obecnie widoczna na nocnym niebie półkuli północnej, zapewniając wyjątkowy widok zarówno amatorom obserwacji gwiazd, jak i zawodowym astronomom.
Ta kometa typu Halleya, która okrąża Słońce co 71 lat i ma jądro o średnicy około 30 kilometrów, znana jest z imponujących eksplozji gazu i pyłu podczas podróży przez wewnętrzny Układ Słoneczny.
Kometa 12P/Pons-Brooks
Kometa znana jest jako Diabelska Kometa ze względu na swój charakterystyczny „rogaty” wygląd. Jednakże bardziej współczesny, kulturowy ukłon w stronę powiązania tego obiektu z kappa-Draconidami, stosunkowo skromnym corocznym rojem meteorów aktywnym od końca listopada do grudnia.
Podobnie jak inne komety, 12P/Pons-Brooks składa się z mieszaniny lodu, pyłu i materiału skalistego. W miarę zbliżania się do Słońca kometa przechodzi metamorfozę, ponieważ znajdujący się w niej lód zmienia się ze stanu stałego w stan gazowy.
Proces ten wypycha gaz i pył z powierzchni komety, tworząc rozszerzającą się chmurę i charakterystyczny ogon. Ogon ten, uformowany i napędzany przez wiatr słoneczny, służy jako wizualny znacznik ścieżki komety w przestrzeni.
Czym są lodowe komety wulkaniczne?
Komety kriowulkaniczne to fascynująca klasa ciał niebieskich, które wykazują wyjątkową aktywność geologiczną. Komety te zawierają nie tylko zwykłą mieszankę lodu, pyłu i skał, ale także kriowulkany, czyli wulkany, które zamiast stopionej skały wybuchają z lotnymi materiałami, takimi jak woda, amoniak lub metan.
Kriowulkany tworzą się na kometach, gdy gromadzi się ciepło wewnętrzne, powodując odparowanie i ekspansję substancji lotnych wewnątrz komety. To zwiększone ciśnienie ostatecznie rozrywa powierzchnię komety, umożliwiając ucieczkę gazów i cieczy w wyniku dramatycznej eksplozji.
Znaczenie aktywności kriowulkanicznej
Badanie lodowych komet wulkanicznych dostarcza cennych informacji na temat składu i wewnętrznej struktury tych lodowych ciał.
Analizując materię wyrzuconą podczas erupcji kriowulkanicznych, naukowcy lepiej rozumieją warunki panujące wewnątrz komet oraz rolę, jaką odgrywają one w powstawaniu i ewolucji Układu Słonecznego.
Godne uwagi przykłady
Oprócz 12P/Pons-Brooks, jednym z najbardziej znanych przykładów lodowych komet wulkanicznych jest 12P/Pons-Brooks 29B/Shoasmann-Wachmann 1. Na tej komecie występują częste eksplozje, które uważa się za spowodowane aktywnością kriowulkaniczną.
Innym przykładem jest Kometa 67P/Czuriumow-GerasimenkoKtóre odwiedziła sonda kosmiczna Rosetta Europejskiej Agencji Kosmicznej. Obserwacje Rosetty ujawniły dowody zimnej aktywności wulkanicznej na powierzchni komety.
W miarę kontynuacji eksploracji i badania tych atrakcyjnych obiektów lodowe komety wulkaniczne niewątpliwie rzucą więcej światła na dynamiczne procesy kształtujące nasz Układ Słoneczny.
Kiedy będzie widoczna diabelska kometa 12P/Pons-Brooks?
12P/Pons-Brooks jest najbardziej widoczna na przełomie marca i kwietnia. Kometa znajduje się nad zachodnim horyzontem w godzinach po zmroku, a widoczność komety zależy od jej poziomu aktywności i bliskości Ziemi.
Czasami może świecić jasno, innym razem może być ledwo zauważalny. Kometa Szatana osiągnie najbliższy punkt Ziemi w czerwcu 2024 r., ale nie będzie już widoczna z półkuli północnej.
Dwóch legendarnych astronomów
Nazwa komety niesie dziedzictwo dwóch legendarnych postaci, Jeana-Louisa Ponsa i Williama R. Brooksa, który odkrył ogromną liczbę komet.
Jean-Louis Pons
Pons, francuski astronom działający od 1761 do 1831 roku, jest pamiętany ze swojego niezwykłego wkładu w astronomię, w szczególności z odkrycia 37 komet w latach 1801-1827 przy użyciu sprzętu, który sam zbudował.
Osiągnięcie to do dziś pozostaje niezrównanym rekordem. Godnym uwagi przykładem jego odkryć komet był przypadek 12 lipca 1812 roku, kiedy zidentyfikował słabe ciało niebieskie, któremu brakowało charakterystycznego ogona komety.
W ciągu następnego miesiąca obiekt wyraźnie się pojaśniał, a jego ogon pojawił się 15 sierpnia tego roku, wyznaczając jego szczytową widoczność. Orbitę komety obliczono na podstawie precyzyjnych obserwacji Ponsa, a astronomowie szacują, że okres jej orbity wokół Słońca wynosi od 65 do 75 lat.
In loco parentis. Brooksa
William R. potwierdził Brooks, angloamerykański astronom z imponującym dorobkiem 27 odkryć komet, niechcący zaprzeczył wcześniejszym obserwacjom Ponsa, gdy obserwował tę samą kometę podczas jej podróży powrotnej przez wewnętrzny Układ Słoneczny 2 września 1883 roku.
Początkowo uważana za nowe odkrycie, wkrótce zidentyfikowano ją jako kometę obserwowaną przez Ponsa 71 lat wcześniej.
Żywe eksplozje gazu i pyłu
Kometa Szatan zasłynęła szczególnie dzięki potężnym eksplozjom gazu i pyłu podczas zbliżenia się do Słońca, które były widoczne w latach 1883, 1954 i 2023.
Uważa się, że historyczne relacje o jasnych ciałach niebieskich widzianych w Chinach w 1385 r. i we Włoszech w 1457 r. stanowią wcześniejsze obserwacje tej komety, ugruntowując jej miejsce w annałach obserwacji astronomicznych.
Starożytne kosmiczne góry lodowe
Oprócz imponującego wyglądu komety takie jak 12P/Pons-Brooks cieszą się dużym zainteresowaniem naukowym.
Te „starożytne kosmiczne góry lodowe” są pozostałością po początkach Układu Słonecznego, a ich skład i ścieżki dostarczają wskazówek na temat struktury wczesnego Układu Słonecznego.
Procesy, w wyniku których komety są przyciągane w kierunku planet wewnętrznych spoza orbity Neptuna, podkreślają ich dynamiczną naturę i siły grawitacyjne, jakie wywierają w naszym kosmicznym sąsiedztwie.
Charakterystyczne ogony komet
Charakterystyczne ogony komet, powstałe w wyniku sublimacji lodu do gazu pod wpływem ciepła Słońca, są prawdopodobnie ich najbardziej charakterystyczną cechą.
Ogony te, składające się z pyłu i zjonizowanego gazu, są nie tylko fascynujące do obserwacji, ale stanowią integralną część naszego zrozumienia zachowania komet i wpływu komet na środowisko Ziemi, w tym na potencjalne dostarczanie wody i materii organicznej na naszą planetę.
Obserwowanie i badanie komet
Ponieważ 12P/Pons-Brooks pozostaje widoczna z Ziemi i kontynuuje swoją podróż przez wewnętrzny Układ Słoneczny, Kometa Szatan przypomina o ogromnym, dynamicznym wszechświecie, którego jesteśmy małą częścią.
Podkreśla także znaczenie ciągłej obserwacji i badania komet, ponieważ są one kluczem do zrozumienia naszego miejsca we wszechświecie i podstawowych procesów, które ukształtowały nasz Układ Słoneczny.
Misje Europejskiej Agencji Kosmicznej mające na celu odkrycie tajemnic komet
the Europejska Agencja Kosmiczna Europejska Agencja Kosmiczna (ESA) od dawna uznaje wartość naukową i eksploracyjną tych starożytnych łazików niebieskich.
Poza kometą 12P/Pons-Brooks Europejska Agencja Kosmiczna podjęła się kilku misji mających na celu odkrycie tajemnic komet i asteroid.
Celem jest rzucenie światła na wczesne formowanie się Układu Słonecznego, pochodzenie wody na Ziemi i potencjalne zagrożenia, jakie te kosmiczne skały stanowią dla naszej planety. Niektóre z tych zadań obejmują:
Misja Giotta
Wystrzelona w 1986 roku misja Gioto jest pionierską misją kosmiczną ESA, której celem jest zbliżenie się do komety Halleya i wykonanie pierwszych zdjęć jądra komety z bliska.
Misja Giotto ujawniła ważne odkrycia, w tym odkrycie materiałów organicznych na Komecie Halleya, wskazujące na złożoną chemię wczesnego Układu Słonecznego.
Sukces misji nie zakończył się na Haley; W 1992 roku Giotto został przekierowany, aby zbliżyć się do komety Grigg-Skjellerup, przechodząc na odległość zaledwie 200 km od jej jądra, co pogłębiło naszą wiedzę na temat powstawania i zachowania komet.
Misja Rosetty
Rosetta to najsłynniejsza misja kometowa ESA. Przybywszy w pobliże komety 67P/Churyumov-Gerasimenko w 2014 roku, Rosetta stała się pierwszą sondą kosmiczną, która okrążyła kometę i dokładnie śledziła jej podróż wokół Słońca.
Lądownik Philae należący do misji po raz pierwszy w historii wylądował na powierzchni komety, dostarczając bezcennych danych na temat składu i aktywności komety. Rozszerzone badania 67P przeprowadzone przez Rosettę dostarczyły głębokiego wglądu w naturę komet i ich rolę w historii Układu Słonecznego.
Misja Hery
Patrząc w przyszłość, misja Hera, której wystrzelenie zaplanowano na najbliższą przyszłość, stanowi część wspólnych wysiłków z misją DART NASA, których celem jest testowanie technik odchylania asteroid. Hera dokładnie zbada skutki uderzenia DART w asteroidę Demorphos, mając na celu przekształcenie tego eksperymentu w realną strategię obrony planetarnej.
Badając zmieniającą się orbitę i powierzchnię Dimorphos, Hera odegra kluczową rolę w przygotowaniu ludzkości do obrony przed potencjalnymi zagrożeniami ze strony asteroid.
Sprzeciw komety
Wybiegająca w przyszłość misja ESA Comet Interceptor, której wystrzelenie zaplanowano na 2029 r., ma na celu uchwycenie komety-przodka wlatującej po raz pierwszy do wnętrza Układu Słonecznego. Misja ta ma na celu zbadanie komety, która została nieco zmieniona przez ciepło słoneczne, co może zapewnić bezpośredni wgląd w materiały i warunki panujące we wczesnym Układzie Słonecznym.
Celując w tak „nieskazitelną” kometę, Comet Interceptor ma nadzieję wykorzystać dziedzictwo Giotto i Rosetty, zapewniając nowy wgląd w pochodzenie i ewolucję naszego Układu Słonecznego.
Wyróżnienie specjalne – Soho
Choć Obserwatorium Heliosferyczne (SOHO) ESA/NASA skupia się głównie na obserwacji energii słonecznej, stało się niezwykłym łowcą komet, odkrywając tysiące komet ocierających się o Słońce podczas jego końcowego podejścia do Słońca. Nieoczekiwana rola SOHO w odkrywaniu komet podkreśla dynamiczną i wzajemnie powiązaną naturę ciał niebieskich w naszym Układzie Słonecznym.
—–
Podoba Ci się to, co przeczytałem? Zapisz się do naszego newslettera, aby otrzymywać ciekawe artykuły, ekskluzywne treści i najnowsze aktualizacje.
Odwiedź nas w EarthSnap, bezpłatnej aplikacji udostępnionej przez Erica Rallsa i Earth.com.
—–