Mając tylko dwie stacje kosmiczne na orbicie wokół Ziemi dzisiaj w postaci Międzynarodowej Stacji Kosmicznej i chińskiej stacji Tiangong („Pałac Niebios”), łatwo zapomnieć, ile stacji kosmicznych zostało wystrzelonych w minionym stuleciu. A Związek Radziecki strzelał najwięcej w ramach programu Salut (po rosyjsku „salut” lub „fajerwerki”). Choć w programie znalazły się zarówno stacje wojskowe (Orbital Experimental Station, czyli OPS), jak i cywilne (Durable Orbital Station, czyli DOS), to jednak największe sukcesy odniosły stacje cywilne, a także najbardziej brawurowa akcja ratunkowa z udziałem witam 7 wyzdrowienia stacja Kosmiczna.
Salut 7 (DOS-6) miał powtórzyć sukces Salut 6 po wystrzeleniu 19 kwietnia 1982 r., Aż do katastrofy w lutym 1985 r. Z powodu serii awarii elektrycznych i innych, komunikacja naziemna ze stacją kosmiczną została przerwana , iw tym czasie rozpoczęła się stacja. Niezamieszkana przestrzeń stopniowo opada w kierunku ziemskiej atmosfery. Pozostawiło to urzędnikom dwie możliwości: opuścić stację, aby spłonęła w powietrzu, lub zorganizować misję ratunkową.
W końcu 6 czerwca 1985 roku Sojuz T-13 wystartował na spotkanie z Salutem 7. Na pokładzie byli kosmonauci Władimir Dżanibekow — który wcześniej ręcznie zadokował z Salutem 7 — i Wiktor Sawinych. Obaj mężczyźni zrobili wszystko, co w ich mocy, aby wykonać ręczne dokowanie i podjąć próbę ożywienia skazanej na zagładę stacji kosmicznej. W końcu udało im się ożywić stację przy użyciu niewielkiej ilości ładunku pozostałego w jej bateriach i silnikach Sojuz, jednocześnie stawiając czoła ujemnym temperaturom we wnętrzu martwej stacji.
Salut 7 miał nadal pełnić swoje obowiązki do lutego 1991 r., A Mir (DOS-7, wystrzelony w 1986 r.) Jako pierwsza modułowa stacja kosmiczna, która przejęła kontrolę. Ostateczna konsola DOS (DOS-8), która wywodzi się bezpośrednio z tej epoki, jest nadal w użyciu Moduł Zvezda Międzynarodowej Stacji Kosmicznejpodtrzymując przy życiu dziedzictwo Salutów i męstwo Dżanibekowa i Sawinycha.