ANCHORAGE, Alaska (AP) — Brent Sass był zaledwie kilka kilometrów od spełnienia swojego marzenia o wygraniu wyścigu psich zaprzęgów Iditarod Trail na Alasce, kiedy porywisty wiatr wiejący z Morza Beringa o prędkości 60 mil na godzinę (96 km / h) uderzył go, przewracając go. do około 10 stóp (3 m) i zepchnął go z sań, podczas gdy jego psy włóczyły się po śniegu.
„Nie zatrzymałem tego dobrowolnie” – zaśmiał się Sass, który był bliski pierwszego zwycięstwa w Iditarod. W zeszłym roku, ale za nim był pięciokrotny mistrz Dallas City, zaledwie kilka mil dalej. „Zostaliśmy zdmuchnięci z drogi i zajęło mi godzinę, zanim zebrałem wszystkie moje rzeczy i dowiedziałem się, gdzie jestem”.
Sass przegrupował się i poprowadził swój zespół 11 psów z lodu na Morzu Beringa i wzdłuż Nome Main Street do kultowej linii mety w kształcie łuku szczelinowego, wygrywając Iditarod, najsłynniejszy wyścig psów na świecie, w swojej siódmej próbie.
Sass powraca, by bronić tytułu w wyścigu, który rozpoczął się w sobotę przyjaznym dla fanów 11-milowym (18-kilometrowym) wypadem ulicami Anchorage, największego miasta Alaski. Tysiące ludzi zmierzyło się z temperaturą bliską 0 stopni Fahrenheita (-17,78 stopni Celsjusza), aby ustawić się w kolejce, by kibicować jeźdźcom, którzy na początku uroczystości załadowali na sanki zwycięzców aukcji „Iditariders”.
Sprawy stają się poważne w niedzielę wraz z konkurencyjnym startem do prawie 1000-milowego (1609-kilometrowego) wyścigu na Alasce. Zaczyna się w Willow, około 70 mil (113 kilometrów) na północ od Anchorage.
Sass był podekscytowany wyjściem na szlak w sobotę, kiedy 11 z 14 psów z zeszłorocznej drużyny mistrzowskiej powróciło. „Myślę, że zastępcy… to silniejsze psy, więc jestem naprawdę podekscytowany” – powiedział.
Spodziewa się łagodnych temperatur, dopóki grzyb nie dotrze do Zachodniego Wybrzeża, gdzie panowała większa zmienność, a przewidywanie warunków na torze wodnym jest prawie bez znaczenia, ponieważ zmieniają się one tak szybko.
„Przeszli od oblodzonych szlaków do śnieżnych, tam iz powrotem przez cały sezon” – powiedział. „Myślę, że dostaniemy to, co mamy”.
To 51. wyścig Iditarod, ale 33 tory to najmniejsze pole w historii aby rozpocząć wyścig. Zawodnicy i organizatorzy wyścigów zauważają, że niektórzy weterani wyścigów przeszli na emeryturę; inni robią sobie przerwę, aby nadrobić zaległości finansowe po pandemii; Inflacja i utrata bogatych pasterzy w obliczu ciągłej presji ze strony organizacji praw zwierząt Ludzie na rzecz etycznego traktowania zwierząt.
PETA opublikowała całostronicowe reklamy prasowe w dwóch największych miastach Alaski, potępiające to, co opisuje jako okrutne znęcanie się nad psami zmuszanymi do ciągnięcia wózków i sprzętu przez tysiące mil wyścigów. Grupa zorganizowała również protest przed dorocznym bankietem feldmarszałka w czwartek.
Gordon i Beth Bokhart z Fort Wayne w stanie Indiana odbyli swoją pierwszą podróż do Anchorage specjalnie po to, aby zobaczyć Iditarod po tym, jak posmakowali tego sportu, uczestnicząc w wycieczce psim zaprzęgiem po Kanadzie. Od tego czasu spędzają dużo czasu na czytaniu o Iditarod i historii wyścigu.
„To było niewiarygodne” – powiedział. Buchart powiedział, że ludzie, z którymi rozmawiał na Alasce na temat wyścigu, czują, że się odbije.
„Będąc tutaj”, powiedział, „mogę ci powiedzieć, że to ekscytująca rzecz przyjść i zobaczyć, a gdyby wszyscy mieli takie same doświadczenia jak ja, zrozumieliby i chcieli wrócić”.
Sześciu kolarzy reprezentujących 18 Mistrzostw Iditarod nie będzie się ścigać w tym roku. W zeszłym roku sport stracił kolejnego czterokrotnego zwycięzcę, gdy Lance McKee zmarł na raka. McKee został honorowym pilotem tegorocznego wyścigu.
Tylko 823 kolarzy dotarło do mety w pierwszym półwieczu Iditarod, a tylko 24 wygrało wyczerpujące zawody. Musherowie i ich psie zaprzęgi stawiają czoła najtrudniejszym warunkom panującym na nieokiełznanej Alasce, przemierzając zarówno pasma górskie Alaski, jak i Kuskokwim, spływy tratwami po zamarzniętej rzece Jukon, przemierzając płaską, monotonną tundrę i żeglując po zdradliwym lodzie Morza Beringa.
Po drodze zatrzymują się w kilku społecznościach rdzennych mieszkańców Alaski, które służą jako punkty kontrolne.
„To święto wiosny dla wiosek w całym stanie”, powiedział Aaron Burmeister, członek Iditarod, który dorastał, oglądając wyścigi w swoim rodzinnym mieście Nome i który w ciągu ostatniej dekady kończył wyścigi w pierwszej dziesiątce.
Zmiana klimatu To było i prawdopodobnie nadal będzie odgrywać rolę w sposobie prowadzenia wyścigu.
Rosnące temperatury zmusiły organizatorów do przesunięcia linii startu o 290 mil (467 kilometrów) na północ od Willow do Fairbanks w 2003, 2015 i 2017 roku z powodu braku śniegu w paśmie Alaski. Stanie się to bardziej powszechne, gdy pogoda się ociepli i pojawi się lód na Morzu Beringa Dotarcie do Nome może być trudniejsze i bardziej niebezpieczne, powiedział Rick Thomann, specjalista od klimatu w Międzynarodowym Centrum Badań nad Arktyką na Uniwersytecie Alaski w Fairbanks.
Wyzwania stojące przed największym na świecie wyścigiem bobslejowym rosną, powiedział Bob Dorfman, ekspert ds. brandingu sportowego w Pinnacle Advertising w San Francisco.
„Przy rosnących wydatkach, spadających płatnościach, malejącym wsparciu opieki, presji PETA i niebezpieczeństwie związanym z tym wszystkim, wydaje się to bardziej trendem niż anomalią” – powiedział. Sass zarobił około 50 000 $ za wygranie wyścigu w zeszłym roku.
Wyścig jest stabilny finansowo, mówi Rob Auerbach, dyrektor generalny Iditarod i spodziewa się, że Iditarod będzie obchodzić 100. rocznicę powstania w 2073 roku.
Dorfman nie zgodził się, ale powiedział, że wyścig 2073 może nie różnić się zbytnio od tegorocznego wyścigu.
„Nie widzę częstych zmian fortuny” – powiedział Dorfman. „Nie wiem, czy będzie więcej niż 30 uczestników”.
Sass, lat 43, jest faworytem do wygrania wyścigu w 2023 r. Pete Kaiser, pierwszy Yup’ik i piąty mieszkaniec Alaski, który wygrał wyścig, jest jedynym byłym mistrzem w tej dziedzinie.
Oczekuje się, że zwycięzca będzie w Nome około dziewięciu lub dziesięciu dni po rozpoczęciu soboty.