Filmy o tematyce sportowej są najlepsze, gdy skupiają się na historii ludzkiego zainteresowania. Reżyser Jeremiasz Jagger Gadać Zdobywa punkty za robienie tego skutecznie i bez wysiłku, zapewnia szybką i szybką funkcję skauta w koszykówkę i oferuje osobistą premię polegającą na szukaniu idealnego gracza, a nie profesjonalnych graczy. Podąża za fabułą pod względem liczb, ale zapożycza strony z książek dramatycznych. Wiatr tam I Mój wielki, Jego przekonująca motywacja postaci i ekscytujące kunszt techniczny zamiast rekompensować znajomość historii.
Poszukiwacz talentów Philadelphia Sixers, Stanley Zuckerman (Adam Chandler) jest zmęczony wymaganiami swojej pracy, skacząc z samolotu do samolotu, z hotelu do hotelu i z boiska do koszykówki na boisko na całym świecie. To nie tylko odciągnęło go od kochającej żony Teresy (Queen Latifah) i ich pełnej pasji córki filmowca Alex (Jordan Hull), ale jego ambicje zawodowe, by zostać jednodniowym trenerem drużyny, której chciał, zostały poważnie stępione. Jego poświęcenie i determinacja nie pozostały jednak niezauważone przez Rexa (Robert Dowell), właściciela / długoletniego przyjaciela Sixers – który awansował go na asystenta trenera, ale wkrótce zmarł.
Tragedia grozi nowemu właścicielowi, Rexowi Smugowi, pozycją Stana z kontrowersyjnym synem Vincem (Ben Foster). Potrzebując udanej operacji, Stan jedzie do Hiszpanii, gdzie przypadkowo napotyka dźwięk „wow” w tłumie ulicznego gracza Bo Cruz (gracza NBA Juanzo Hernangomes). Był wysoki, utalentowany i miał miękkie serce i chwalił bliską relację z matką (Maria Photo) i przedwcześnie rozwiniętą córką (Ainhova Pillet). Jest wirtualnym nieznajomym ze złożoną przeszłością. Dwaj uciskani rozpoczynają misję, aby ponownie zjednoczyć się ze swoimi rówieśnikami i udowodnić swoją wartość. Ale gdy para zaczyna osiągać nowe wyżyny, pozornie nie do pokonania wyzwania grożą odepchnięciem ich do tyłu.
Scenarzyści Taylor Matteron i Will Fetters odnajdują się między formułą a znanymi rytmami fabuły, zagłębiając się w niewypowiedziane podteksty, które nadają bohaterom ich dynamiczną siłę napędową. Wewnętrzne i zewnętrzne stawki Stana i Bowiego są jasno określone i oczywiste, podobnie jak zachowanie Vince’a, gdy atakuje preferowanego syna jego ojca, Stana. Tradycyjnie trzeciorzędne kobiety w filmach takich jak ten są błogosławionymi ostoją kobiet w swoim świecie: Theresa, Alex i Catherine (Heidi Gardner), siostra-akcjonariusza Vince’a, połączone siły, które naginają ich własną firmę w miarę wzrostu męskiej krzywej. .
Podczas gdy scenariusz zapewnia to, czego oczekujemy, stylistyczne bogactwo Jaggera i jego twórczych współpracowników przynosi nieoczekiwane. Montaż, muzykalność, które sprawiają, że film ma niesamowity wpływ I skład. Najlepiej sprawdza się to w drugiej linii treningu akcji, który elektryzuje – niezbędny w każdym dobrym filmie sportowym, ale rozmach zespołu jest sprytnie wzmocniony przez dźwięk i obraz. Muzyka Don Deacona, Jasność operatora Zacha Mulligana i montażyści Tom Costine, Brian M. Połącz prowokacyjny hip-hopowy hit z ostrymi cięciami Robinsona i Keiko Dekuchi, symfonią wizualną i dźwiękową. Odzwierciedla intensywne skupienie i odświeżającą maszynę w duszy sportowca, wspomagane inspirującym okrzykiem Chandlera.
Chandler wykazuje otwarte, humanitarne działanie. Jest aktorem zdeterminowanym, utalentowanym w Levitcie, jak dramatyczne wyzwania charakteru. Nowicjusz Hernangomes, jako silny partner ekranowy dla Chandlera, oferuje wrażliwość i subtelną grację. Warto również zauważyć, że występy gwiazd koszykówki wcale nie zwalniają; Ich dodatki — w każdym innym aspekcie postrzegane jako tania sztuczka — dodają filmowi wiarygodności.
Czasami mylące funkcje powodują drobne rozproszenie. Podejście do zmian akcji może rozpraszać i przewidywać konflikty, które będą realizowane z mniejszą elegancją niż korzyściami dla filmu. Scenariusz wypowiada wszystko, zamiast przekonywać publiczność. Ponadto, mimo że jest on wszyty w rozwój, aby stworzyć większą postać, kluczowy moment, w którym coś staje się wirusowe, wydaje się być planowany — jak wszystko, większość części filmu nie opiera się na tego rodzaju udogodnieniach.
Chociaż nie jest to totalny wsad, Gadać Gra z wielkim entuzjazmem i artyzmem, I inteligencja. Przewidywalne zmagania prowadzą do zdumiewająco wibrujących głębin, przejawiających się zarówno w jego sprawności technicznej, jak i poruszających duszę wrażeniach związanych z wznoszeniem się ponad cierpienie. Prowadząc publiczność, by zobaczyli w jedną stronę, filmowcy tworzą kolejny cudownie zygzakowaty, dodając głębi i wymiaru tajemnicom tych postaci. W zbiorze znanych sztuk teatralnych może to być sprytny manewr tego filmu.