W 1964 roku paleontolodzy odkryli czaszkę przodka olbrzymiego łososia w kamieniołomie niedaleko miasta Gateway w stanie Oregon. Niektórzy szacują, że łosoś urósł do długości dziewięciu stóp, co czyni go największym znanym łososiem – rodziną liczącą ponad 200 gatunków ryb, obejmującą wszystkie gatunki łososia, pstrąga i tajmena – jaki kiedykolwiek pływał na lądzie. Paleontolodzy, którzy odkryli skamieniałości, odkryli ogromne zęby po obu stronach szczęki łososia. Zęby te były wywiercone w pobliżu czaszki, ale nie były do niej przymocowane, więc paleontolodzy przypuszczali, że kły łososia były zakrzywione w dół, podobnie jak kły tygrysów szablozębnych z tego rodzaju. SmilodonCo skłoniło ich do dubbingowania gatunków Smilodonichthys rastrosus (Nazwa zostanie zmieniona później Onchorinchus rastrosus). Dzięki tym rekonstrukcjom ryba zyskała trudny przydomek, łosoś szablozębny, a łosoś od dziesięcioleci plątał zęby w rekonstrukcjach.
W 1990 roku artysta Ray Trull miał pytanie. „Zastanawiałem się, czy pstrąg i łosoś naprawdę istniały w czasach dinozaurów” – napisał w e-mailu. Skontaktował się z naukowcami z Uniwersytetu Waszyngtońskiego i zapytał, czy łosoś żył w okresie kredowym. „Pamiętam, że ktoś powiedział: «Nie, ale czy słyszałeś o gigantycznym prehistorycznym łososiu?»” – powiedział Trull. Kiedy naukowcy przesłali mu opisującą to pracę O, Rastrosusie„Po prostu oszalałem” – powiedział Trull. „To było zbyt piękne, aby mogło być prawdziwe… to prawie brzmiało jak żart”. Ryby są jego muzą, odkąd przeprowadził się na Alaskę w pobliżu strumienia łososi i zaczął rysować łososia szablozębnego, ostatecznie udając się na Uniwersytet Oregonu w Eugene, aby zobaczyć ogólny styl. „Pozwolono mi go wyjąć na chodnik, gdzie narysowałem kredą jego rozmiar” – powiedział.
Ponad dwie dekady później Trull namalował mural przedstawiający łososia szablozębnego w Muzeum Historii Naturalnej i Kulturowej Uniwersytetu Oregon, gdzie łosoś obnażył zęby obok tygrysów szablozębnych. Dwa miesiące później dowiedział się, że paleontolodzy właśnie odkryli dwie nowe, lepiej zachowane czaszki łososia: tym razem przyczepiono zęby większej ryby. Ale nie były one skierowane w dół jak kły kota o tym samym imieniu, ale raczej sterczały na zewnątrz jak kły świni lub dzika. kom. Grupa badaczy, w tym Troll, opisuje w nowym artykule te nowe skamieliny i zaktualizowaną twarz łososia Jeden plus.
Kiedy badacze zdali sobie sprawę, że łosoś szablozębny nie ma już zębów szablozębnych, połączyli siły, aby znaleźć nową nazwę dla tego starożytnego stworzenia. Sporządzili krótką listę i omówili opcje. „Czy to będą kły? Czy to będą rogi?” powiedziała Keren Clayson, paleontolog i anatom z Philadelphia College of Osteopathic Medicine oraz autorka nowego artykułu. Troll miał wyraźnego faworyta: zębatego łososia. „Zsuwa się z języka o wiele łatwiej niż niektóre inne krążące pomysły i wydaje się, że dobrze opisuje zęby” – powiedział Trull. Clayson powiedział, że zespół zgodził się „uhonorować kogoś, kto rysuje łososia z takimi umiejętnościami i taką radością”.
Naukowcy wiedzieli o istnieniu tych dwóch nowych okazów od kilku lat, ale niebezpieczne wychodnie skaliste uniemożliwiły im ich zebranie. Jednak do 2014 r. nawis uległ erozji na tyle, że można było wydobyć skamieniałości i przygotować je dla muzeum. Obie ryby uległy skamieniałości podczas kontaktu ze sobą, a autorzy ostrożnie podzielili je na sekcje do tomografii komputerowej. Ale nowa twarz łososia była wyraźnie widoczna, zanim weszła do maszyny. „Wygląda na to, że ta ryba uśmiecha się do ciebie i ma duże zęby skierowane na zewnątrz” – powiedział Clayson.
Ale szczęki ryb nie są tak stabilne jak szczęki ludzkie. Nasze zęby są przyczepione do kości szczęki, którymi poruszamy się, aby przeżuć jedzenie. „Istnieją grupy ryb, które potrafią wysunąć pysk dość daleko, aby złapać ofiarę, której chcą” – powiedział Clayson. Zęby tych ryb i ich szczęki są luźno przyczepione do tkanek, co znacznie ułatwia ich wyparcie lub oddzielenie podczas procesu fosylizacji. „Próbowaliśmy dowiedzieć się, czy hipoteza jest poprawna, czy nie” – powiedział Clayson. „Czy miały być ustawione w dół? Czy patrzyliśmy na coś, co mogło zostać zdeformowane podczas fosylizacji?”
Tomografia komputerowa umożliwiła Claysonowi cyfrową sekcję obu czaszek i rozpoznanie, które części skamieliny to kość, skała czy inna tkanka. Kiedy usunęła kamień ze skanów i przyjrzała się każdej kości z osobna, była w stanie zobaczyć różne fragmenty tkanki, które są spiczaste lub wystające w określony sposób i zrozumieć ich związek z kością. Tkanka, która uległa erozji i zniknęła w skamieniałościach łososia znalezionych w 1964 r., dowodzi, że gigantyczne zęby uległy skamieniałości, gdy pojawiły się za życia. Kiedy Clayson zobaczyła anatomię wewnętrzną na skanach, pamięta, jak pomyślała: „Tak, tak właśnie powinno być”.
Znaleziono dwie nowe skamieniałości łososia wewnątrz skały, które stykały się ze sobą, co według Claysona oznacza, że skamieniały w tym samym czasie. Obecność wielu skamieniałości łososia na tym obszarze sugeruje, że wszystkie zostały szybko zakopane i pochowane w trakcie procesu rozrodczego – dodała. „Prawdopodobnie nie było to tak dramatyczne, jak to, co przydarzyło się mieszkańcom Pompejów, którzy byli pokryci popiołem” – powiedział Clayson. „Ale to jest tak.”
Charakterystyka czaszek i zębów w obu skamielinach wskazuje, że łosoś był samcem i samicą, być może tworząc parę. Kiedy współczesny łosoś migruje z morza do rzek i strumieni na tarło, jego czaszki deformują się, zwiększając ryzyko krycia. Samce łososia skarpetkowego mają wypukły grzbiet i haczyk w szczękach zwany „kipem”, a ich szczęki faktycznie się wydłużają. „Zawsze przypominają mi trochę Gonzo z Muppetów” – powiedział Clayson. Samice łososia kopią gniazda w żwirze zwanym czerwonymi, a kiedy gniazdo jest już gotowe, dwa łososie pływają obok siebie, aby złożyć jaja. „Zasadniczo unoszą się obok siebie” – powiedział Clayson. „Wypuszczają jajo i plemnik pojedynczo, mieszają się, a potem zakładają gniazdo w tym gnieździe”. Clayson uważa, że w momencie skamieniałości para ta rozmnażała się. „Są ze sobą bardzo blisko” – dodała.
Artykuł w czasopiśmie z 2016 roku Paleobiosa Sugerowano, że łosoś zębaty mógł przejść podobne zmiany rozwojowe w sezonie lęgowym, ponieważ okazy łososia z osadów słodkowodnych miały największe zęby z najbardziej odsłoniętymi końcami zębów, co sugeruje, że łosoś wykorzystywał swoje kły do obrony terytoriów i budowania gniazd dla zwierząt. tarło. O, Rastrosusie Nie używali kolczastych zębów do żerowania, ponieważ ich skamieniałości ujawniają ślady przypominające sito skrzela, które umożliwiały rybom żerowanie na planktonie. Jednak w nowym artykule spekuluje się, że łosoś zębaty wykorzystywał swoje duże zęby również jako broń do ataku lub obrony przed innymi rybami, a także do budowania gniazd. Wiele współczesnych ryb, takich jak piła, ma wystające elementy ciała, które mogą służyć wielu celom.
Clayson i jego współpracownicy jako pierwsi opisali „lifting” tego słynnego łososia szablozębnego konferencja w 2016 r., co doprowadziło do pewnych zmian w wielu współczesnych wcieleniach tej ryby. Rzeźbiarz Gary Stapp Brzeszczot Wyciął zęby szabli w wysokim na sześć stóp posągu łososia i ponownie przymocował je po obu stronach głowy łososia. W tym samym muzeum mural z łososiem Trolla pozostaje niezmieniony. „Decyzja należy do pracowników muzeum, ale myślę, że pomysł jest taki, aby pozostawić tę kwestię bez zmian, aby odzwierciedlić zmiany nauki w miarę pojawiania się nowych odkryć” – powiedział Trull. „Odzwierciedla to nasze ówczesne zrozumienie”. Zatem łosoś szablozębny Trolla nadal będzie miał kły i warczał w przyszłość, co będzie reliktem przeszłości, podobnie jak jego rybia muza.
