Krater Mistastin na Ziemi zawiera duże ilości jasnej białej skały na większości powierzchni Księżyca
Podobnie jak większość mojego randkowego życia, odległe położenie krateru jest odizolowane od większości ludzi i naśladuje samotność na Księżycu; Struktura jest podobna do tej, którą można znaleźć w wielu księżycowych kraterach; A obszar ten zawiera rzadkie skały, które są niesamowicie podobne do tych, które astronauci znaleźli na Księżycu.
Te cechy sprawiają, że jest to odpowiedni poligon dla potencjalnych astronautów dla Artemidy należącej do NASA misji, której celem jest wylądowanie astronautów na Księżycu już w 2025 roku. W środę NASA wykonała ważny krok w kierunku powrotu na Księżyc i Uruchomiona Bezzałogowy lot testowy o nazwie Artemis I, który nie wyląduje na powierzchni, ale pozostanie na orbicie księżycowej do 25 dni, aby udowodnić, że rakieta i statek kosmiczny mogą latać bezpiecznie.
„Nie było wiadomo, że ten krater na Labradorze był kraterem podczas misji Apollo” – powiedział Gordon Osinski, geolog planetarny z Western University w Kanadzie, który oprowadzał astronautów wokół krateru. „Chciałbym, aby każdy astronauta, który chodzi po Księżycu, w końcu dotarł do Mistastin”.
Mistastin, lokalnie znany jako Kamestastin, znajduje się na duchowych i tradycyjnych terenach łowieckich Mushuau Innu First Nation i wymaga ich zgody na wizytę.
Krater znajduje się zasadniczo „pośrodku niczego”, mówi geolog planetarny Cassandra Marion, która odwiedziła to miejsce sześć razy. Nie ma oficjalnego pasa startowego, a goście zwykle lądują w małym, bezciśnieniowym samolocie transportowym na krzaczastym, żwirowym terenie – jeśli na drodze nie stoi duży głaz. Często pada deszcz i wieje wiatr. Kiedy nie wieje wiatr, jest dużo gryzących czarnych much.
Położony w kanadyjskiej Arktyce, nierówny teren jest mieszanką tajgi i tundry. Świerk czarny i olcha żyją na niższych wysokościach, podczas gdy mchy są widoczne w pobliżu koryt rzek i na wyższych wysokościach. Poza tym wszędzie w tundrze są pyszne małe jagody. Jeśli nie patrzysz, gdzie siedzisz, powiedziała Marion, możesz obudzić się z „fioletowym tyłkiem”.
„W pewnym sensie jest twardą kochanką” — powiedziała Marion — „ale wrócę”. „To jedno z najpiękniejszych miejsc, w których byłem. Czujesz się, jakbyś był tam jedyny na kilometry.”
We wrześniu Marion i Usinsky zabrali dwóch astronautów do krateru Mistastein, aby trenować geologię i dowiedzieć się o skałach, które mogą zobaczyć na Księżycu. Większość skał jest dostępna przez wychodnie lub klify, które pojawiły się miliony lat temu.
Krater Mistastein powstał, gdy asteroida rozpadła się około 36 milionów lat temu i pozostawiła 28-kilometrową dziurę w Ziemi, jak widać dzisiaj. Osinsky powiedział, że tak duże kratery, jak ten, nazywane są „kraterami złożonymi” i są powszechne na Księżycu.
Złożone kratery są płytkie i płaskie, a nie zagłębienia w kształcie misy, jak w Arizonie krater po meteorycie Tam też trenują astronauci. Podobnie jak wiele złożonych kraterów księżycowych, Mitastin ma również górę w centrum o nazwie Central Peak.
„Ten krater na Labradorze jest nie tylko złożonym kraterem uderzeniowym, ale jest również stosunkowo dobrze zachowany” – powiedział Osiński. „Byłem tam kilka razy i nadal jest naprawdę schludnie, kiedy podchodzisz do półki, a potem dosłownie zaglądasz do tej ogromnej dziury w ziemi”.
Wiemy, że przebywanie w kraterze Mistastein nie jest dokładnie jak księżyc. W przeciwieństwie do Księżyca mamy wiatr, wodę i Wi-Fi. W rzeczywistości współczesny Mistastin może nie wyglądać jak Księżyc, ponieważ ma jezioro (obejmujące mniej więcej połowę rozmiaru pierwotnego krateru), prawdopodobnie w wyniku osuszania lodowców z ostatniej epoki lodowcowej. Ale nie daj się zwieść jezioru.
Wielkie podobieństwo do naszego księżycowego przyjaciela leży w jego skałach. Jest to jeden z dwóch kraterów na Ziemi, które zawierają duże ilości skały zwanej anortozytem. Drugi to silnie zerodowana struktura uderzeniowa Manicouagan w Quebecu, co sprawia, że młodszy, lepiej zachowany krater Mistastin jest preferowanym wyborem do badań i szkolenia astronautów.
Podczas gdy anortozyt jest rzadki na Ziemi, jest powszechny na Księżycu. Być może nigdy nie wymówiłeś jej nazwy, ale widzisz ją za każdym razem, gdy patrzysz na Księżyc: skała to jasne, silnie odbijające światło części, które są szeroko widoczne na powierzchni Księżyca, zwane księżycowymi wyżynami.
„Jednym z powodów, dla których widzimy tak wiele o Księżycu, jest sposób, w jaki się on uformował” – powiedziała Julie Stobar, geolog księżycowy z Lunar and Planetary Institute należącego do Universities Space Research Consortium.
W porównaniu z naszą planetą powierzchnia Księżyca została wyrzeźbiona głównie przez kratery uderzeniowe i wulkany.
Zgodnie z popularną teorią powstawania, Księżyc powstał, gdy obiekt wielkości Marsa zderzył się z młodą Ziemią na początku formowania się naszego Układu Słonecznego, około 4,6 miliarda lat temu. Stopar powiedział, że gorące szczątki wokół Ziemi połączyły się w księżyc, pokrywając młody księżyc oceanem magmy – „w zasadzie tylko lawa i lawa wszędzie”.
W uproszczonym wyjaśnieniu Stobar powiedział, że gdy powierzchniowy ocean magmy ochładzał się z czasem, różne minerały i skały zaczęły krystalizować. Gęsty materiał tonie, a lżejszy materiał wypływa na powierzchnię, stając się zasadniczo powierzchnią Księżyca. Dominującym minerałem pływającym na powierzchni był anortyt, który jest pierwiastkiem dominującym w skałach anortozytowych.
Historia pochodzenia anortozytu na Ziemi jest bardziej złożona i niezbyt dobrze poznana, powiedziała Marion, która pracuje jako doradca naukowy w Canadian Air and Space Museum. Badania wskazują Anortozyt może również powstawać w wyniku odrywania się lżejszych kryształów w magmie, ale głębiej w płaszczu. Gdy magma stygnie i powoli krystalizuje, mniej gęste kryształy mineralne oddzielają się od gęstszego materiału i zestalają się, tworząc anortozyt. Skały są wynoszone na powierzchnię w wyniku erozji i aktywności tektonicznej płyt.
Więc fakt, że asteroida właśnie wpadła do krateru w tym rzadkim regionie bogatym w anortozyt? Cóż, takie jest szczęście natury.
Zmowa spowodowała wyższe temperatury i ciśnienia, zasadniczo powodując pękanie, fragmentację i topienie skały. Marion powiedziała, że skutki uderzenia z dużą prędkością są podobne do dużego uderzenia w Księżyc.
„Sposób, w jaki zmieniły się skały, jest podobny do tego, jak zmieniły się na Księżycu po uderzeniu” – powiedziała Marion.
Marion wskazuje, że anortozyt znajduje się na tym obszarze w Labradorze, nawet jeśli nie można wejść do samego krateru.
Astronauci podróżujący na Księżyc będą fotografować różne rodzaje skał, takie jak stopiona skała, i prowadzić obserwacje, które pomogą naukowcom takim jak Osiński na Ziemi.
„Nie mogą przynieść z powrotem każdego kamienia, który zobaczą. Chcemy, żeby zrobili to mentalnie:„ Okej, mam przed sobą 100 kamieni i mogę przynieść dwa ”. [and] „Jak to w zasadzie wybrać w czasie rzeczywistym” – powiedział Osiński.
Jeśli astronauci mogą przywieźć więcej skał księżycowych, powiedział Stobar, naukowcy mogą datować kratery na Księżycu i stworzyć lepszą historię geologiczną naszego sąsiada i pływających szczątków na początku naszego Układu Słonecznego. Powiedziała, że możemy również dowiedzieć się, ile wody zostało dostarczone na Ziemię i Księżyc z komet i asteroid oraz jakie były wyzwania dla życia w tamtym czasie.
„Jestem naprawdę podekscytowany, że tego rodzaju eksploracja ma miejsce” – powiedział Stobar, który jest członkiem zespołu NASA Orbital Exploration Mission. „Z naukowego punktu widzenia wiem, że byłoby to wspaniałe, ponieważ za każdym razem, gdy pobieramy próbki z Księżyca, wiele się o nim dowiadujemy. Nawet dzisiaj wciąż dowiadujemy się wiele o Księżycu z próbek przywiezionych 50 lub 60 lat temu” Teraz.”
