Chociaż jest to obecnie dominująca teoria, droga do akceptacji była długa i wyboista Płyty tektoniczneKtóry opisuje, jak duże części skorupy ziemskiej przesuwają się, mielą, unoszą i bardzo powoli opadają przez osad płaszcz.
Ale jak dotąd, Ponad pół wieku Teraz, gdy teoria ta uzyskała aprobatę naukową, wymaga pewnych udoskonaleń.
Nowe badanie dotyczące czterech płaskowyżów w zachodniej części Pacyfiku sugeruje, że te obszary ekstensjonalne nie są stałymi płytami, ale słabymi punktami wyrywanymi przez siły znajdujące się daleko na krawędzi płyty.
„Teoria nie jest wyryta na kamieniu i wciąż odkrywamy nowe rzeczy”. On mówi Russell Biskelewic, geofizyk z Uniwersytetu w Toronto, który jest współautorem badania.
„Wiedzieliśmy, że deformacje geologiczne, takie jak uskoki, zachodzą we wnętrzu płyt kontynentalnych, z dala od granic płyt. Ale nie wiedzieliśmy, że to samo dzieje się z płytami oceanicznymi”. Dodać Pierwszy autor Erkan Gün, także naukowiec zajmujący się Ziemią na Uniwersytecie w Toronto.
Przez dziesięciolecia naukowcy zmieniali swoją wiedzę na temat dna morskiego, więc to nowe badanie jest jedynie kontynuacją ich wysiłków mających na celu sporządzenie mapy nierównego terenu oceanu.
W latach pięćdziesiątych pionierską pracą kartografki oceanicznej Mary Tharp było… Mapowanie dużych części dna morskiego Wykorzystanie danych sonarowych z okrętów wojennych wykazało, że baseny oceaniczne wcale nie mają płaskich powierzchni, jak podejrzewali naukowcy.
Zamiast tego dno morskie było wyrzeźbione przez rozległe rowy i ogromne góry – żadne nie było większe niż Grzbiet Śródatlantycki, odkryty przez Tharpa, a obecnie znany jako Grzbiet Śródatlantycki. Najdłuższe pasmo górskie na świecieprzecinając Ocean Atlantycki na dwie części.
To jest niesamowite Tworzą się pasma górskie Kiedy dwie płyty tektoniczne zderzają się i skorupa ziemska załamuje się lub jedna płyta opada pod drugą, wypychając górną płytę w górę. Jednakże pod wodą góry podmorskie powstają zwykle, gdy dwie płyty oddalają się od siebie na tak zwanych rozbieżnych granicach i uwalnia się magma.
Jednak z dala od granic płyt, w centrum płyt oceanicznych, naukowcy uważali, że duże części skorupy ziemskiej pozostają dość sztywne podczas dryfowania nad płaszczem i nie odkształcają się jak krawędzie płyt.
Aby przetestować to myślenie, Gunn, Biskelewic i ich współpracownicy zebrali dane dotyczące dwóch płaskowyżów oceanicznych położonych pomiędzy Japonią a Hawajami, zwanych grzbietami Shatzki i grzbietami Hesji; Płaskowyż Ontong Java, północne Wyspy Salomona; Płaskowyż Manihiki, na północny wschód od Fidżi i Tonga.
Biorąc pod uwagę wyzwania związane z badaniem dna morskiego, badanie ograniczono do czterech płaskowyżów w zachodniej części Oceanu Spokojnego, dla których dostępne były dane.
Płaskowyże oceaniczne znajdują się setki do tysięcy kilometrów od najbliższych granic płyt. Jednakże Gunn i jego współpracownicy odkryli, że płaskowyże mają wspólne cechy deformacyjne i magmowe, co sugeruje, że zostały rozerwane przez siły grawitacyjne na krawędzi Płyty Pacyfiku, gdzie płyty wsuwają się pod sąsiednie płyty.
Jak widać na powyższej mapie, szczeliny lub linie uskoków zidentyfikowane przez badaczy mają tendencję do przebiegania równolegle do najbliższego rowu.
Zespół modelował także dynamikę tektoniczną płyt czterech hipotetycznych płaskowyżów znajdujących się w odległości od 750 do 1500 kilometrów (466 do 932 mil) od najbliższej strefy subdukcji, aby lepiej zrozumieć mechanizmy powodujące tę odległą deformację.
Niezależnie od odległości od krawędzi płyty, te hipotetyczne płaskowyże rozciągały się przez miliony lat i stawały się cieńsze po stronie bliższej rowu.
„Uważano, że ponieważ płaskowyże pod oceanem są grubsze, muszą być mocniejsze” – mówi Gunn On mówi. „Ale nasze modele i dane sejsmiczne pokazują, że jest odwrotnie: płaskowyże są słabsze”.
Naukowcy przyznają, że przeanalizowali tylko cztery płaskowyże na Oceanie Spokojnym, ale mają nadzieję, że ich odkrycia pobudzą dalsze badania w celu sporządzenia mapy dna morskiego.
„Wysyłanie statków badawczych w celu zebrania danych to ogromny wysiłek” – mówi Gunn On mówi. „Mamy więc nadzieję, że nasze badania zwrócą uwagę na plateau i że zgromadzonych zostanie więcej danych”.
Badanie zostało opublikowane w Listy z badań geofizycznych.
