W porównaniu do stanu podwójnego, CHIP może skuteczniej kontrolować receptory insuliny, gdy działa samodzielnie.
Pojedyncze białko może skuteczniej kontrolować sygnały starzenia niż grupa.
Według ostatnich badań CHIP może skuteczniej kontrolować receptory insuliny, działając samodzielnie niż w parach. W przypadku stresu komórkowego CHIP często pojawia się jako homodimer – sprzężenie dwóch identycznych białek – i służy przede wszystkim do niszczenia wadliwych i wadliwych białek. W ten sposób CHIP czyści komórkę. W tym celu CHIP współpracuje z białkami pomocniczymi, aby połączyć łańcuch małego białka ubikwityny z białkami zdenaturowanymi.
W rezultacie komórka wykrywa i eliminuje wadliwe białka. Ponadto CHIP kontroluje transdukcję sygnału receptora insuliny. CHIP wiąże się i degraduje receptory, zapobiegając aktywacji produktów genów przedłużających życie.
badacze z Uniwersytet w Kolonii Obecnie wykazano w testach z użyciem komórek ludzkich i nicieni Caenorhabditis elegans, że CHIP może również oznaczać siebie ubikwityną, zapobiegając tworzeniu się jej dimerów. Monomer CHIP reguluje sygnalizację insulinową skuteczniej niż dimery. Badania zostały przeprowadzone przez Grupę Doskonałości ds. Reakcji na Stres Komórkowy w Chorobach Związanych ze Starzeniem się Uniwersytetu w Kolonii (CECAD) i zostały niedawno opublikowane w czasopiśmie. komórka molekularna.
To, czy CHIP działa samodzielnie, czy w parze, zależy od stanu komórki. Pod wpływem stresu istnieje zbyt wiele białek zdenaturowanych, a także białek pomocniczych, które wiążą się z CHIP i zapobiegają jego ubikwitylacji, co oznacza samooznakowanie za pomocą ubikwityny” – powiedział Vishnu Balaji, pierwszy autor badania. białek, może również Identyfikacja białek hydrolizowanych. Dzięki temu CHIP może być wszechobecny i ponownie działać jako monomer” – wyjaśnił.
Tak więc, aby ciało mogło sprawnie funkcjonować, musi istnieć równowaga między jednostronnymi i podwójnymi stanami CHIP. „Co ciekawe, wydaje się, że równowaga monomer-dimer w CHIP jest zaburzona w chorobach neurodegeneracyjnych” – powiedział Thorsten Hoppe. Na przykład w ataksjach rdzeniowo-móżdżkowych zmutowane są różne miejsca CHIP, które w większości funkcjonują jako diploid. Tutaj przejście na więcej monomerów byłoby potencjalnym podejściem terapeutycznym”.
W kolejnym kroku naukowcy chcą wiedzieć, czy istnieją inne białka lub receptory, z którymi wiąże się monomer CHIP, a tym samym reguluje jego funkcję. Naukowcy są również zainteresowani wiedzą, w których tkankach, narządach i chorobach, w których monomery lub dimery CHIP występują w większej liczbie, aby móc w przyszłości opracować bardziej ukierunkowane terapie.
Odniesienie: „Przełącznik bi-monomerowy, który steruje dyfuzją i przetwarzaniem substratu zależną od chipa” autorstwa Vishnu Balaji, Leonie Muller, Robin Lorenz, Eva Keefe, William H. Camacho, Wojciech Bokrizo i Thorsten Hobe, 25 sierpnia 2022, Dostępne tutaj. komórka molekularna.
DOI: 10.1016 / j.molcel.2022.08.003
