Ten masywny laser jest najbardziej odległym, jaki kiedykolwiek zaobserwowano, 5 miliardów lat świetlnych od Ziemi.
Światło emitowane przez laser kosmiczny przebyło 36 miliardów miliardów mil (58 miliardów kilometrów), aby dotrzeć do naszej planety.
Międzynarodowy zespół astronomów pod kierownictwem Marcina Głowackiego obserwował to światło za pomocą teleskopu MeerKAT z South African Radio Astronomy Observatory. (MeerKAT to akronim od Karoo Array Telescope, poprzedzony słowem afrikaans oznaczającym „więcej”).
Głowacki jest pracownikiem naukowym w Curtin University Center for International Radio Astronomy Research w Australii.
Megamasery powstają, gdy zderzają się ze sobą dwie galaktyki. Glowicki powiedział, że to pierwszy megamaser hydroksylowy, który zauważył Meerkat.
Hydroxl, grupa chemiczna składająca się z jednego atomu wodoru i jednego atomu tlenu, można znaleźć w fuzji galaktycznej.
„Kiedy galaktyki się zderzają, zawarty w nich gaz staje się bardzo gęsty i może emitować skupione wiązki światła” – powiedział Glowicki w oświadczeniu.
Zespół badawczy nazwał laser Nkalakatha, co oznacza „wielki lider” w isiZulu, języku bantu z Zulusów w Afryce Południowej.
Astronomowie odkryli megamasery w pierwszą noc przeglądu, który obejmował ponad 3000 godzin obserwacji za pomocą MeerKAT.
„To imponujące, że w ciągu zaledwie jednej nocy obserwacji znaleźliśmy rekordowego megamasera” – powiedział Glowaki. „Pokazuje, jak dobry jest teleskop”.
Zespół badawczy nadal wykorzystuje MeerKAT do ścisłego monitorowania wąskich obszarów nieba i poszukiwania tych samych przedmiotów szpiegowanych w Megamaser. Mogłoby to zapewnić lepszy wgląd w ewolucję wszechświata.
„Mamy zaplanowane dalsze obserwacje megamaserów i mamy nadzieję, że dokonamy kolejnych odkryć” – powiedział Glowaki.
Teleskop MeerKAT, znajdujący się w regionie Karoo w Afryce Południowej, ma zestaw 64 anten radiowych i działa od lipca 2018 roku. Potężny teleskop jest czuły na słabe światło radiowe.
MeerKAT jest prekursorem Transcontinental Square Kilometer Array (SKA), teleskopu budowanego zarówno w Afryce Południowej, jak i Australii.
W celu zbudowania największego na świecie radioteleskopu macierz będzie zawierać tysiące czasz i do miliona anten niskoczęstotliwościowych.
Pomimo tego, że te czasze i anteny będą znajdować się w różnych częściach świata, razem stworzą jeden teleskop o powierzchni ponad jednego kilometra kwadratowego (0,39 mil kwadratowych). W rezultacie astronomowie mogą skanować całe niebo znacznie szybciej niż inne teleskopy.
