Aparaty nie są neutralne – zmieniają temat. Ale podczas gdy wszyscy kłamią przed kamerą, niektórzy żyją w Kamera. Przez cały film West często zdaje sobie sprawę z tego, jak spojrzy na niego historia, pobudzony poczuciem, że w pokoju pełnym ludzi najważniejszym połączeniem, jakie mógł nawiązać, był obiektyw Simmonsa. (Zobacz scenę, w której On i Moss Def rapują „Dwa słowa” Wygląda na to, że West wpatruje się w otwór gdzieś w przyszłości.)
Simmons zapewnia w całym filmie głos w dużej mierze wypełniony próżnią, nie tyle niewiarygodny narrator, co niepewny. Jest tego albo za dużo, albo za mało, i bardziej prawdopodobne jest, że będę pierwszy: fragmenty, w których łączy historię Westa z własną poezją, są szczególnie słabo umiejscowione, co rozprasza uwagę, która nie zapewnia kontekstu głównego tematu. A niektóre z wyborów narracyjnych są wymyślone: dużo czasu poświęca się pragnieniu Westa, by pojawić się w odcinku MTV News, który przedstawia nowych artystów. (Tak się złożyło, że MTV było miejscem, w którym spotkali się Simmons i Ozzah.)
Sukces, na który liczył Simmons, zakończył się powiadomieniem o jego zakończeniu — gdy kariera Westa w końcu znalazła się pod własną mocą, zostawił Simmonsa (i jego strzały) w tyle. Już samo to zrobiłoby fascynujący film. Ale trzecia, bardziej rozpraszająca część, składa się głównie ze skrawków, które Simmons zgromadził przez następne dwie dekady, epokę, w której Zachód staje się dla niego czymś nieznanym: gwiazdą budującą świat.
Ten odcinek jest mniej satysfakcjonujący i spójny narracyjnie niż pierwsze dwa odcinki, ale przypadkowe oko Simmonsa i jego wcześniejsza wygoda z Westem kończą się jako atuty. Na początku XXI wieku Simmons miał ambicję jako temat, a teraz ma kogoś między superbohaterem a tyranem, postacią, która występuje nie tylko dla jednej kamery, ale dla świata kamer i monitorów.
Jest ponura scena, w której West rozmawia z potencjalnymi partnerami na rynku nieruchomości, grupą starszych białych mężczyzn, i mówi im: „Wczoraj wieczorem zażyłem leki dwubiegunowe w celu normalnej rozmowy i przerzuciłem się na dziwny angielski”. Porównuje swoje traktowanie przez publiczność do przyciągania i umieszczania w domu.
Simmons zostaje na jakiś czas – to jego motyw przewodni i ważne jest, aby zobaczyć jak każdy z klipów, kiedy był tylko nowicjuszem. Ale mimo to nie jest to Zachód, który Simmons zna lub może sobie na to pozwolić. Jest coś swędzącego w aparacie i ostatecznie Simmons robi coś, co nie przychodzi naturalnie: wyłącza aparat.