Jego śmierć została potwierdzona przez Pace Gallery i Paula Cooper Gallery w Nowym Jorku, które reprezentuje. Przyczyną były komplikacje po upadku, powiedziała Adriana Elgarsta, dyrektor ds. public relations w Pace.
Żaden artysta pop – nawet jego współcześni Andy Warhol i Roy Lichtenstein – nie stworzył zbioru dzieł publicznych, które mogłyby konkurować z jego. Powiedział: „Sztuka powinna oznaczać coś więcej niż tylko produkowanie rzeczy dla galerii i muzeów”. Los Angeles Times w 1995 r.. „Chciałem wprowadzić sztukę w doświadczenie życiowe”.
W 2017 roku, zastanawiając się nad karierą pana Oldenburga, pisarza New York Timesa Randy’ego Kennedy’ego Zauważ, że Łatwo „zapomnieć, jak radykalne były jego prace, kiedy się pojawiły, poszerzając definicję rzeźby, czyniąc ją w jakiś sposób bardziej przyjazną człowiekowi i jednocześnie bardziej mózgową”.
Instalacje zewnętrzne pana Oldenburga obejmowały m.in Gigantyczna wiśnia wyważona na łyżce w Ogrodzie Rzeźby w Walker Arts Centre w Minneapolis; a Ogromne stalowe spinacze do bielizny na Placu Filadelfijskim; 20 ton Kij baseball’owy przed budynkiem Chicago Social Security Administration; oraz Latarka o długości 38 stóp na Uniwersytecie Nevada w Las Vegas.
W Waszyngtonie jego twórczość reprezentuje gigant ze stali i włókna szklanego gumka do pisania W Ogrodzie Rzeźby Narodowej Galerii Sztuki. Chociaż tematyka posągu jest tajemnicą dla wielu młodszych zwiedzających, jego gigantyczne różowe koło i faliste wąsy nadają mu przekonujący kształt.
Przynajmniej jedna z pokręconych propozycji Oldenburga dla stolicy nigdy się nie zmaterializowała: plan zastąpienia pomnika Waszyngtona gigantycznymi nożycami.
W katalogu wystawy z 1973 roku „Claes Oldenburg: Object into Monument” w Art Institute of Chicago, Oldenburg opisał idee stojące za nożyczkami. Jak pokazuje kawałek, czerwone gałki zostaną zakopane w głębokich misach, a ich odsłonięte ostrza otwierają się i zamykają w ciągu jednego dnia.
„Jak nożyczki”, pisał, „Stany Zjednoczone są skręcone razem”, „dwie zaciekłe części przeznaczone w ich łuku, by spotkać się w jedno”.
Pan Oldenburg może nie spodziewał się, że nożyczki zostaną wykonane. David Bagel, profesor teorii i historii sztuki, napisał w Los Angeles Times w 2004 że nierozsądne propozycje pana Oldenburga były „często „wielkimi wymówkami” do robienia wspaniałych rysunków” (w przypadku nożyczek jeden z tych rysunków znajduje się w zbiorach Galerii Narodowej).
Druga żona Oldenburga, urodzony w Holandii rzeźbiarz, Cosge van Bruggen, była jego asystentką od 1976 roku aż do jej życia. śmierć w 2009 r.. Chociaż krytycy czasami kwestionowali zakres roli Van Bruggena, para utrzymywała, że ich rola była prawdziwym artystycznym partnerstwem. Powiedzieli, że idee posągów zostały wspólnie opracowane. Następnie pan Oldenburg wykonał rysunki, podczas gdy ona zajmowała się produkcją i pozycjonowaniem.
Prace pana Oldenburga zachwyciły zarówno kolekcjonerów, jak i krytyków. Jego książka z 1974 roku „Ten Foot Clothespins” sprzedała się na aukcji w 2015 roku za ponad 3,6 miliona dolarów. W 2019 roku sprzedał swoje archiwum 450 notatników (plus tysiące rysunków, fotografii i innych dokumentów) do Getty Research Institute w Los Angeles.
Kiedy Oldenburg przybył do Nowego Jorku w 1956 roku, era malarstwa abstrakcyjnego ekspresjonizmu dobiegała końca. Młodzi artyści byli pionierami sztuki konceptualnej, performance i instalacji. Po spędzeniu dwóch lat na malowaniu, Oldenburg rzucił się w wir nowych ruchów. „Chciałem pracy, która coś mówi, jest niechlujna i trochę niejasna” – powiedział The New York Times.
Jego pierwsza indywidualna wystawa, w 1959 roku w Judson Memorial Chapel w Greenwich Village, składała się głównie z abstrakcyjnych rzeźb wykonanych z papieru, drewna i sznurka – rzeczy, które, jak twierdził, znalazł na ulicy. Kennedy napisał w The Times, że jego wczesna praca, „oparta na ostracyzmie i przerwie, na fundamentach i bujności współczesnego życia, od początku odnosiła sukcesy z jego rówieśnikami”.
W 1960 roku, pracując jako zmywacz w Provincetown w stanie Massachusetts, Oldenburg zafascynował się kształtami potraw i sztućców. Na początku 1961 roku odsłonił instalację zatytułowaną „Sklep”, składającą się z gipsowych modeli rzeczywistych artykułów spożywczych.
W tym momencie jego kolory stały się „bardzo, bardzo mocne”, jak powiedział Oldenburg w pewnym momencie Nagrane przemówienie w 2012 r.. I stał się wdzięcznym kawałkiem. „Moje działanie jest tak naprawdę przez dotyk” – powiedział. „Widzę rzeczy w trasie i chcę je zrobić podczas trasy. Chcę móc je uderzyć i dotknąć.”
Na drugi egzemplarz Sklepu pod koniec 1961 roku Oldenburg wynajął prawdziwą witrynę sklepową na East Second Street na Manhattanie. Jest tam wyświetlacz w kształcie rożka z lodami o długości 10 stóp, hamburger o wymiarach 5 na 7 stóp i trzymetrowy kawałek ciasta. Kawałki zostały wykonane z materiału, a ich główną szwaczką była Patricia Moczynski, lepiej znana jako Patti Mucha, artystka, która była żoną pana Oldenburga w latach 1960-1970. Były to wśród setek miękkich rzeźb, które wyprodukował przez lata.
Według Nowego Jorku Muzeum Sztuki Nowoczesnejktóry jest właścicielem wytwórni „The Store”, utwór był „kamieniem milowym w pop-artu”, który „zapowiadał zainteresowanie Oldenburga śliską linią między sztuką a towarem oraz rolą artysty w autopromocji”.
W połowie lat 60. Oldenburg był międzynarodową gwiazdą sztuki. W 1969 był przedmiotem pierwszej dużej wystawy pop-artu w Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Na wystawie znalazło się ponad 100 jego rzeźb (w tym odtworzenie „Sklepu”) oraz dziesiątki rysunków.
Ale już myślał poza granicami muzeów i galerii.
W 1969 założył „Szminka (w górę) na gąsienicach” Olbrzymia szminka z dmuchaną końcówką osadzona na podstawie ze sklejki przypominającej wojskowe bazy czołgów. Zamówiony przez grupę studentów architektury Yale, jest zaparkowany w widocznym miejscu na terenie kampusu uniwersyteckiego.
Rzeźba była fizycznym ucieleśnieniem antywojennego hasła „Kochaj się, a nie wojny” i amboną, z której można było wygłaszać przemówienia. Ale w 1974 roku (po tym, jak Oldenburg odbudował przedmiot z metalu), uniwersytet przeniósł go w mniej znane miejsce.
Po „szmince” pan Oldenburg stworzył jeden „pomnik pomnikowy” po drugim. Duży parasol Robinsona Crusoe jest zawarty w Des Moines. Brobdingnagijczyk Wtyczka elektryczna w Oberlin, Ohio; i kolosalny Pieczątka Cleveland. Czasami było oczywiste, jak odnieść dzieło do miejsca tylko do pana Oldenburga i van Bruggena.
Oldenburg i van Bruggen czasami współpracowali z architektem Frankiem Gehrym, który ich łączył gigantyczna lornetka W siedzibie West Coast projektował dla agencji reklamowej Chiat/Day w Los Angeles, która powstała w 1991 roku. (Peryskop stanowi rodzaj podjazdu, przez który samochody wjeżdżają do garażu budynku).
Claes Thor Oldenburg urodził się w Sztokholmie 28 stycznia 1929 roku. Jego matka była śpiewaczką koncertową, a ojciec szwedzkim urzędnikiem konsularnym, którego praca wymagała od rodziny częstych przeprowadzek.
Oldenburg przeniósł się do Chicago w 1936 roku. Najmocniejsze wspomnienia Claesa z tamtego okresu to, jak powiedział, jego matka wypełniająca zeszyty zdjęciami z amerykańskich magazynów, w tym zdjęciami reklamowymi podobnymi do tych, które pojawiły się później w jego pracy.
Pan Oldenburg studiował literaturę i sztukę na Uniwersytecie Yale. Po ukończeniu studiów w 1950 roku pracował jako reporter w Chicago podczas wieczornych zajęć plastycznych. Spędził też trochę czasu w San Francisco, gdzie zarabiał na życie rysując roztocza migdałowe do reklam pestycydów, zanim przeniósł się do Nowego Jorku. Przez dziesięciolecia dzielił swój czas między Dolny Manhattan i Beaumont-sur-Dimmy we Francji.
Prezydent Bill Clinton przyznał mu Narodowy Medal Sztuki w 2000 roku.
Wśród ocalałych jest dwóch zięciów, Martje Oldenburg i Paulus Kapten; i czworo wnucząt. Jego młodszy brat Richard, który zmarł w 2018 roku, przez 22 lata był dyrektorem Museum of Modern Art, a później został prezesem Sotheby’s America.
Pomimo wszystkich sukcesów pana Oldenburga, zbudowano tylko niewielką część proponowanych przez niego pomników.
Niezrealizowane pomysły obejmują umieszczenie gigantycznego lusterka wstecznego – symbolu zacofanej kultury – na londyńskim Trafalgar Square (1976) oraz zastąpienie Statuy Wolności gigantycznym wentylatorem elektrycznym, który wysadza imigrantów na morzu (1977).
Zaproponował też rynnę do Toronto, wycieraczkę do szyby przedniej dla Grant Park w Chicago, deskę do prasowania na Manhattan’s Lower East Side i banany na Times Square, a także nożyczki dla Waszyngtonu.
Czasami nie spodziewał się, że zostanie potraktowany poważnie. w nagrany wywiad Właściciel wystawy 2012 w Wiedniu, pan Oldenburg, powiedział: „Jedyną rzeczą, która naprawdę ratuje ludzkie doświadczenie, jest humor. Myślę, że bez humoru nie byłoby to zabawne”.
rewizja: Wcześniejsza wersja tego artykułu błędnie stwierdzała, że wśród ocalałych z Claesa Oldenburga jest troje wnucząt, w oparciu o niedokładne informacje z Galerii Paula Cooper. Pozostawił czworo wnucząt. Artykuł został poprawiony.
