Kiedy Scott Morrison po raz pierwszy został premierem Australii w 2018 roku, był tak mało znany, że kiedy poszedł uścisnąć dłoń fanowi piłki nożnej, Zdezorientowany mężczyzna zapytał go: „Jak masz na imię?”
Po prawie czterech latach w kierownictwie, tym razem Morrison pokazał wyborcom, że on i jego konserwatywna koalicja są znanymi postaciami w świecie pełnym niepewności ekonomicznej i geopolitycznej. Australia nadal walczy o wyjście z pandemii, skutków wojny na Ukrainie i inwazji Chin na region.
„Jest to wybór między mocną i niepewną przyszłością. To wybór między rządem, który znasz, a opozycją Partii Pracy, której nie znasz”, powiedział w kwietniu, kiedy ogłosił wybory. „Teraz nie jest czas podjąć to ryzyko”.
Morrison, który odniósł niespodziewane zwycięstwo w ostatnich wyborach federalnych w kraju trzy lata temu, jest jedynym premierem od 15 lat, który pełni swoją kadencję. Jednak jego kadencja nie zawsze przebiegała gładko, a chwile wystawiały na próbę zaufanie australijskiej opinii publicznej do jego przywództwa i skandale wstrząsające jego administracją.
Największe i być może najtrwalsze z tych momentów miały miejsce na początku jego kadencji, kiedy on i jego rodzina byli Płynie na Hawaje Podczas gdy pod koniec 2019 r. w Australii wybuchły niszczycielskie pożary buszu. Jego zła interpretacja podczas wywiadu radiowego – – Nie noszę węża, koleś. Stał się symbolem tego, co wielu krytykowało jako nieodpowiednią reakcję jego rządu i niechęć do poważnego potraktowania zmian klimatycznych jako czynnika katastrofy.
Część tego publicznego zaufania została przywrócona wraz z wczesnym sukcesem jego administracji Ograniczenie pandemii COVID-19. Szybkie zamykanie granic i surowe środki polityczne uratowały Australię przed wskaźnikami zgonów i hospitalizacji, których doświadczyły inne kraje. Ale rząd Opóźnienie w zakupie szczepionek A oświadczenie pana Morrisona, że blokowanie ciosów „nie jest wyścigiem”, zepsuło przywróconą pewność siebie.
W ostatnich dniach kampanii Morrison przyznał, że jego styl jazdy odstraszył niektórych Australijczyków, mówiąc, że może być „trochę płochliwy”. Powiedział jednak, że jego podejście było kluczowe w ostatnich latach i obiecał zmianę.
Jego rywal, Anthony Albanese, powiedział, że Morrisonowi nie należy dawać kolejnej szansy: „Spychacz niszczy rzeczy, spychacz niszczy rzeczy. Jestem budowniczym”.
Pan Morrison, syn policjanta i wychowany na przedmieściach Sydney przy plaży, jest pobożnym zielonoświątkowcem i faworytem w dużej mierze świeckiej polityki australijskiej. Pracował jako dyrektor ds. marketingu w kampaniach turystycznych promujących Australię, zanim został wybrany do parlamentu w 2007 roku.
Zyskał na znaczeniu w szerszej świadomości narodowej w 2013 roku jako minister ds. imigracji, kiedy przyjął twarde podejście do egzekwowania australijskiej polityki „zatrzymania łodzi”, której celem jest Uniemożliwienie osobom ubiegającym się o azyl dotarcia do wybrzeży kraju. Po pełnieniu funkcji Ministra Opieki Społecznej i Skarbnika, został, jak niektórzy nazywali, „przypadkowym” premierem, kiedy jako ostatni stanął podczas wewnętrznej rewolucji partyzanckiej.
W 2019 roku 54-letni Morrison ubiegał się o swoją pierwszą kadencję jako premier, przedstawiając się jako ulubieniec wszystkich, tata z przedmieścia, który uwielbia rugby – „ScoMo”, jak lubił się nazywać. Wydawał się tak samo oszołomiony, jak wszyscy inni, gdy wygrała koalicja centroprawicowa, nazywając to „cudem”.
„To był udany marketing osobisty w 2019 roku” – powiedział Frank Bonjorno, profesor historii na Australian National University.
Ale tym razem nie mógł już polegać na marce osobistej. Pan Morrison musi działać zgodnie ze swoją kartą, a rozczarowanie budzi się w związku z tym, jak jego rząd radzi sobie z palącymi kwestiami, takimi jak Zmiana klimatuTen leczenie kobiet I korupcjapowiedział pan Bonjorno.
„Wydaje się, że nadszedł czas na zmiany, co obecnie znajduje odzwierciedlenie w sondażach” – powiedział.