Wskaźnik Anityktóry zasłynął w latach 70. jako członek śpiewającej grupy The Rodzeństwo Siostry PointeraZmarła w sobotę w wieku 74 lat. Przyczyna śmierci nie została wyjaśniona, ale jej publicysta powiedział, że zmarła pośród swojej rodziny.
„Chociaż jesteśmy głęboko zasmuceni utratą Anity, odczuwamy ulgę, wiedząc, że jest teraz ze swoją córką Jadą i dwiema siostrami, Johnem i Bonnie, w pokoju” – czytamy w oświadczeniu wspólnie przypisanym czterem najbliższym ocaleni — siostra Ruth, bracia Aaron i Fritz oraz jej wnuczka Roxy McCain Pointer. „To ona trzymała nas wszystkich blisko i razem przez tak długi czas. Jej miłość do naszej rodziny będzie żyła w każdym z nas. Prosimy o uszanowanie naszej prywatności w tym czasie smutku i straty. Niebo jest pięknym miejscem najbardziej czule z Anitą”.
Anita była z grupą z Auckland od jej powstania w 1969 roku, aż do przejścia na emeryturę z nieokreślonych powodów zdrowotnych w 2015 roku.
The Pointer Sisters mieli udany album zaraz po wyjściu z bramy w 1973 roku, a ich debiutanckie wydawnictwo osiągnęło 13. miejsce na liście albumów. Ich pierwszym hitem było nagranie Allena Toussainta „ Yes We Can Can ”, które ledwo ominęło pierwszą dziesiątkę, osiągając 11. miejsce na liście Billboard Hot 100 i 12. miejsce na liście R&B.
Porzucając nostalgiczną atmosferę, od której zaczynały, siostry miały swój pierwszy i jedyny przebój R&B w 1975 roku piosenką „How Long (Betcha’s Got a Chick on the Side)”. Minęło jeszcze kilka lat, zanim przebili się do pierwszej dziesiątki listy Hot 100, ale kiedy już to zrobili, otworzyły się wrota.
Ten ogromny sukces popowy zaczął się na dobre wraz z wersją „ Fire ” Bruce’a Springsteena, która osiągnęła 2. miejsce na liście przebojów w 1978 roku. Anita wspominała w wywiadzie dla Kopalnia złota O piosence Springsteen: „Powiedziałem Richardowi Berry’emu, że w tej piosence było tak dużo wokalu, że może chciał, żeby Ruthie zaśpiewała główną rolę, ponieważ miała tak głośny głos, ale powiedział:„ Nie ”. Chcę, żebyś to zaśpiewał. Tak też zrobiłem i stał się naszym pierwszym złotym singlem i byłem zachwycony”.
Potem, w połowie lat 80-tych, hity wciąż nadchodziły. W 1980 roku „He’s So Shy” zajął 3. miejsce. „Slow Hand” zajął 2. miejsce w 1981 r. „Neutron Dance” zajął 6. miejsce w 1984 r., A „Jump (for My Love)” zajął 3. miejsce. w tym samym roku. Kolejny hit tamtej epoki, „Automatic”, osiągnął 5. miejsce w 1984 roku. „I’m So Excited”, piosenka z głównym wokalem Anity, była niewielkim hitem dla sióstr w 1982 roku, ale był to hit . Został wydany w zremiksowanej formie w 1984 roku i tym razem osiągnął 9. miejsce.
Zespół odniósł również sukces na legalnych scenach i ekranach, koncertując z „Ain’t Misbehavin’”, opartym na katalogu piosenek Fatsa Wallera, oraz występując w popularnej komedii „Myjnia samochodowa” z 1976 roku.
Ich passa popowych hitów zakończyła się w połowie lat 80., kiedy singiel „ Dare Me ” z 1985 roku zajął 11. miejsce, kiedy to Pointer Sisters po raz ostatni dotarł do pierwszej dwudziestki. W latach 90. siostry miały ostatni hit na szczycie list przebojów w 2005 roku z „Holiday.” Narodziny w Nowym Jorku ”, który osiągnął 21. miejsce na liście przebojów dla dorosłych.
Chociaż siostry zajmowały 2. lub 3. miejsce w wciąż wszechobecnej serii hitów, otarły się o pierwsze miejsce jako współgwiazdy w charytatywnym singlu „We Are the World” w 1985.
Ich największym jak dotąd singlem był „Break Out” z 1983 roku, który uzyskał trzykrotną platynę; To był LP, który zawierał „Neutron Dance”, „Jump” i „Automatic”. W 1984 roku został wznowiony z nową wersją Anita-sung i współautorem „I’m So Excited” dodanym do składu.
Grupa otrzymała gwiazdę na Hollywood Walk of Fame w 1994 roku.
Grupa zdobyła trzy nagrody Grammy, w tym jedną w kategorii country, za piosenkę „Fairytale” z 1974 roku, trywialną kwestię, która często pojawia się przy omawianiu braku reprezentacji czarnych w tym gatunku. Anita wyjaśniła, że miłość do muzyki country przyszła im naturalnie, ponieważ spędzali wakacje u krewnych w Arkansas, gdzie tylko to słyszeli. „Pamiętam, że słuchałam tylko jednej stacji radiowej w Arkansas” — powiedziała Anita. Grali tylko muzykę country: „Your Cheatin’ Heart” Hanka Williamsa, „Do Not Forsake Me Oh My Darlin” Texa Rittera i „Funny How Slips Away” Williego Nelsona. kiedy wślizgnąłem się do lokali muzycznych i przycisnąłem ucho do drzwi… Dla mnie cała muzyka była dobra. W przypadku kraju forma opowiadania naprawdę rezonowała ”. Grupa wykonała legendarny występ w Grand Ole Opry w ’74.
Pointer i jej brat Fritz współpracowali przy rodzinnym pamiętniku „Fairytale” w 2020 roku.
Dwie inne siostry, które były z grupą przez większość jej istnienia, zmarły przed Anitą – John Pointer w 2006 roku i Bonnie Pointer w 2020 roku.
Ruth Pointer jest najdłużej działającą członkinią grupy, która dołączyła w 1972 roku, trzy lata po czerwcu, kiedy Bonnie i Anita zaczęły razem występować. Ruth koncertuje teraz pod szyldem Pointer Sisters z dwoma młodszymi członkami, Issą Pointer, która dołączyła po raz pierwszy w 2002 roku, i Sadako Pointer, która dołączyła w 2009 roku. W wywiadzie z 2019 roku Anita wyraziła zgodę na kontynuację grupy bez niej. „Dają wspaniałe programy i byli na całym świecie beze mnie” – powiedziała. „Pracowałem z Isseiem i Sadako, więc byli zadowoleni z tego, co robię, dopóki nie przeszedłem na emeryturę, nieco zmuszony, ze względów zdrowotnych, ale Ruthie wciąż potrafi śpiewać potężnie i kocha to”.
Jedyna córka Pointera, Jada Pointer, która zainspirowała piosenkę Pointer Sisters „Jada” z 1973 roku, zmarła na raka w 2003 roku, po czym Anita poświęciła się wychowaniu jedynego wnuka, Roxy.
„To była wspaniała kariera. Nie planowałam tego” – powiedziała Goldmine. W 1969 roku wspominała: „Planowałam kontynuować pracę jako sekretarka w firmie prawniczej, tak jak to robiłam, kiedy usłyszałam, jak Bonnie i You śpiewają w chórze młodzieżowym stanu Północnej Kalifornii, wykonując „Oh Happy Day” z Edwinem Hawkins i Dorothy Morrison, a ja po prostu się w tym zakochałem.” Więc rzuciłem pracę i powiedziałem, że też muszę to zrobić”.
